Her koşucuda olduğu gibi bende de aşırı heyecan uyandıran, dört gözle beklediğimiz 44. İstanbul Maratonu da bu sene nihayet koşabildik. Nihayet diyorum çünkü tarihi beklemek bir tarafa, koşu startını beklemek bu sene daha çok yordu.
09:15 start saati belirlenen bir koşuya benim başlama saatim 10:33 oldu. Düşünebiliyor musunuz, hınca hınç dolu olan (bu sene rekor katılım olmuş) bir koşuda, insanlarla iç içe 1 saatten fazla bekliyorsunuz. İnanılmaz sıkıcı ve zor oldu. Bu sene kime sorsanız bundan şikayetçi.
Sebebini hem kendim sorup öğrendim hem de verilen yanıtları takip ettim. Açıklamaya göre köprü polisi köprü güvenliğini sağlamak için yolu kapatmış ve geç start verilmiş. Her gün ortalama birer tonluk milyonlarca aracın geçtiği köprü tehlike oluşturmuyor ama ortalama 70 kilo olan insanların köprüden yürüyerek/koşarak geçmesi güvenlik sorunu oluyor. Bu bana pek inandırıcı gelmiyor. Aklıma siyasi başka faktörler geliyor ama hiç o konulara girmek istemiyorum çünkü gerçekten bıktım artık şu siyasetin her alana girmesinden.
Koşuya gelecek olursam, 10 kilometreden daha rahat koştuğum bir 15 kilometre koşusu oldu benim için. Madalya tasarımını sevdim. Kit alırken birkaç sorun yaşasam da; bir şekilde bu koşuya katılıp, heyecanı yine tekrar yaşayabildiğim için memnunum.
Yorumlar
Yorum Gönder